SOL in Sri Lanka!

Het is 1.00u ’s nachts en ik – Gerben – schrijf een blog.

‘Today was a good day’, zoals Sri Lankanen het zouden zeggen. Nadat we ons om acht uur hadden verzameld, werden we opgehaald door Chaminda, de lokale projectleider van Stichting Kansarmen en tevens onze gids voor de dag. Met onze volgepakte backpack vertrokken we met de touringcar richting Kandy. Onderweg zouden we twee projecten van de Stichting Kansarmen bezoeken. Echter, voordat we het eerste project bereikten, kregen we een lekke band. De mannen van de groep gingen polshoogte nemen, maar verder dan kijken kwamen ze niet. We vervolgden onze weg.

We kwamen aan bij het drinkwaterproject bij een school. Stichting Kansarmen heeft bij deze school gezorgd voor de sanitaire voorzieningen en schoon drinkwater. Dankzij Stichting Kansarmen kunnen kinderen nu hun handen wassen en is er betere hygiëne. De kinderen hadden op het moment dat we aankwamen nog les. Ze hadden nog nooit ‘blanken’ in het echt ontmoet, en waren daarom terughoudend, aldus de meester. Echter, nadat enkelen van ons besloten een van de klassen binnen te gaan, was het ijs gebroken. Overal kwamen ineens kinderen vandaan. De kinderen verwelkomden ons als idolen, ze omringden ons en het duurde niet lang voordat de kinderen met schriften aankwamen, waar we allemaal onze naam voor ze moesten opschrijven. Van de lessen kwam niets meer terecht. Na Sri Lankaanse hapjes gegeten te hebben, en veel foto’s te hebben gemaakt, bleek het lastig om afscheid te nemen van de kinderen. Uiteindelijk wisten we toch de bus te bereiken en vervolgden we onze weg naar het volgende project.

Het tweede project van de dag was een bejaardentehuis, waar mannen en vrouwen van 40 jaar en ouder wonen, die gedropt zijn door hun families omdat die niet meer in zorg konden voorzien. Daarnaast wonen hier ouderen die helemaal geen huis meer hadden en op straat leefden. Slechts drie van alle bewoners krijgen nog bezoek van familie. Hoewel een bezoek aan een Nederlands verzorgingstehuis al aangrijpend kan zijn, was de toestand in dit verzorgingstehuis nog schokkender. Door gebrek aan geld en verzorgend personeel zaten de demente bewoners in een afgesloten ruimte. De mensen die nog relatief gezond waren, waren op zichzelf aangewezen en grotendeels verantwoordelijk voor de verzorging van de ‘slechteren’ die in een aparte ruimte lagen. Het rook er niet fris en er waren veel vliegen. Chaminda vertelde ons dat als er mensen kwamen te overlijden, ze even verderop werden begraven.

De toestand die ik hierboven heb beschreven, is natuurlijk niet best, maar zonder de steun van Stichting Kansarmen zou deze nog veel en veel slechter zijn. Zo heeft de stichting ook hier gezorgd voor schoon drinkwater en sanitaire faciliteiten, waardoor de bewoners in ieder geval in het grootste deel van hun basisbehoeften worden voorzien. Ook aan de reacties van de bewoners was af te lezen dat ze ons (lees: Stichting Kansarmen) erg dankbaar zijn.

Nadat we ook deze mensen gedag hadden gezegd, vervolgden we onze weg naar ons volgende hostel. Goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws was dat er weer niet op onze komst gerekend was (terwijl er toch echt wel geboekt was!). Het goede nieuws was echter, dat het alsnog mogelijk was om er te overnachten. Daar stond wel tegenover dat enkelen van ons (lees: de reiscommissie) op een dun matje moesten slapen. Ook moesten sommige kamers gedeeld worden met andere reizigers. Zo moesten de mannen in de groep hun kamer delen met een oudere fransman. Tip: kloppen voor binnengaan kamer is aanbevolen, anders blijk je geconfronteerd te kunnen worden met een op bed liggende fransman in adamskostuum. Desalniettemin overnachten we opnieuw in best een geinig hostelletje, zo niet een gaaf hostel.

Na de verdeling van de kamers hadden we vrije tijd. Een groot deel van de groep is de boeddha op de berg gaan bezoeken. De jongens kwamen echter niet verder dan een nabijgelegen voetbalveldje, waar zij hun voetbalkwaliteiten konden meten aan die van de locals. Het resultaat: vier bezweette en met modder besmeurde heren (lees: goden).

Nadat iedereen terug was in het hostel, vertrokken we richting een op loopafstand (lees: drie kwartier lopen) gelegen restaurant in het centrum van Kandy. Daar hebben we hoppers gegeten, een eetbaar koffiefilter met een ei onderin en een kip, dan wel vegetarisch, groentemengsel bovenop (wat wonder boven wonder voortreffelijk smaakte).

Zo kwam een eind aan deze dag! We hebben een bijzondere en leerzame dag gehad, waarop we hebben kunnen zien dat ‘ons’ Nederlandse geld goed besteed wordt. Na een dag als deze blijkt dat doneren aan ontwikkelingsorganisaties wel degelijk zin heeft. Wij wisten dit al, maar hebben het nu eindelijk, dankzij Stichting Kansarmen en Chaminda, met eigen ogen kunnen zien.

Voor meer informatie over Stichting Kansarmen, zie: http://www.kansarmensrilanka.nl/

Groetjes,

Gerben